Het klinkt bijna als een scheldwoord. ‘Rommedoe, ben ik alweer mijn sleutels vergeten!!’ Of: ‘En ik zei nog, Rommedoe-nog-an-toe, dat…’ Maar nee, toch niet, hoor je ons ‘Rommedoe’ zeggen, dan wordt er niet gemopperd en al zeker niet gescholden, maar hebben we het gewoon over het befaamde Limburgse stinkkaasje. Het kaasje dat erger stinkt dan het smaakt en waarvan de naam een samensmelting is van het Franse roume (room) en doux (zacht).
De reservering kan tot 23.59 uur op de dag vóór aankomst geannuleerd worden. Op het moment dat ik op bevestigen druk, gaan mijn gedachten uit naar hoe het was. Naar de tijd waarin er geen computer was en al zeker geen internet met boekingspagina’s. Waarin de eerste vakantiegangers naar Zuid-Limburg kwamen. En waarin er eenvoudige pensions ontstonden. Met zelfverzonnen namen als Bergzicht, Nicarino en Geuldal. Maar eigenlijk is de naam pension al te veel aangedikt, want in de beginjaren verhuisden de kinderen in de zomervakantie naar zolder en sliepen de Hollèndere op hún kamers.
Maastricht heeft wel wat met Europa. Je ziet het meteen als je vanaf het station richting stad loopt. De megagrote, rode ster op het pleintje voor het stationsgebouw straalt je in al zijn brightness toe. De ster is een echt vijfpuntig Mestreechter steerke en de link met Europa is de tekst erop: Maastricht: meet Europe. Bezoekers, ja ook jullie Britten en jullie Zwitsers, zijn gewaarschuwd…in Maastricht valt aan een portie Europa niet te ontkomen.
Er is één riviertje dat heel Zuid-Limburg van oost naar west doorkruist. En dan ook nog mooi diagonaal. De Geul. Ons aller Geul. Zij komt bij Cottessen in de zuid-oosthoek van Limburg ons land binnen. Via Overgeul, Schin op Geul, Valkenburg aan de Geul en Geulhem gaat het naar buurtschap Voulwames ten noorden van Maastricht. Daar stroomt de Geul uit in de Maas, na 36 kilometers door het Zuid-Limburgse land.
Vandaag was ik bij de berenkuil in het stadspark. Een béétje Maastrichtenaar weet nu meteen waar ik was, hoewel er in de verste verte geen beren meer te bekennen zijn in het Aldenhofpark aan de rand van het stadscentrum. De betonnen berenkuil is er wel nog. Het leven was er kaal, vies en beeronvriendelijk, volgens velen. En het stonk er behoorlijk. De laatste beer die er zijn rondjes draaide, was bruine beer Jo. Op een dag in het jaar 1993 had beer Jo mazzel, toen mocht hij naar Ouwehands Dierenpark in Rhenen. Daarna bleef de berenkuil een hele tijd leeg.
Sinds Karin's man beginnend hobby-imker is, worden we wekelijks, wat zeggen we…dagelijks verblijd met weetjes over het bijenvolk. Dat gaat zo: je luistert geduldig naar spontane uitleg van manlief, je observeert samen het leven rond de bijenkasten, je kijkt eens mee naar wat youtube filmpjes. Daar mag je allemaal dankbaar voor zijn, want niets leukers dan je verbazen over het gedrag van deze kleine, gewiekste, ijverige beestjes. Onze persoonlijke top-drie.
Het zal je maar gebeuren. Zit je daar in de houtwal of onder de grond jaar in jaar uit te wachten en jezelf te ontwikkelen, en als je dan eindelijk volwassen bent, en imposant en wel de vrije ruimte in mag…dán kom je erachter dat de pret maar een paar weken duurt. Balen. Het overkomt elk vliegend hert, mannetje én vrouwtje: een voorbereidend traject als eitje, larve en pop van vier tot acht jaar, en dan, het echte leven van maar liefst drie (!) weken.
Elke tweede zaterdag na Pasen trekt een stoet kleurrijk opgetuigde boerenknollen het dorpje Noorbeek binnen, met achter hen een kar en óp die kar een lange, lange den. Nog diezelfde avond staat die den fier rechtop pal voor de kapel aan het dorpsplein. Een jaarlijks spektakel ter ere van de parochieheilige Sint Brigida.
